Hoe racistisch ben ik? Stel je je die vraag weleens? Baal je als je veel spelers met een kleurtje op het voetbalveld ziet, of als het broodje kaas wordt geserveerd door een allochtoon in plaats van een blanke? Ik denk dat in elke witte Nederlander iets zit wat je kunt omschrijven als nationalistisch, grenzend aan racisme. Als ik terugdenk aan mijn jeugd, werd mij als kind al geleerd door mijn ouders en de volwassenen om me heen dat ‘zij’ anders zijn dan ‘wij’. Mijn ouders gaven me het gevoel dat buitenlanders anders waren en op afstand gehouden moeten worden.

“Als je maar niet met een buitenlander thuiskomt, haal het niet in je hoofd…” kreeg ik steeds te horen. De opvoeding moest je anti-buitenlander maken.

Is het niet eerder angst? Het kan toch niet zo zijn dat een buitenlander slimmer of beter is dan wij witte schepsels? Nee, we moeten vooral uitvergroten hoe slecht ze kunnen zijn… Eén fout van een zwarte telt zwaarder dan tien fouten van een witte. Hoe zit dat in de turnsport? In mijn tijd bij het Nederlands team was er maar één turnster met een kleurtje. Zowel op school als in de zaal was ik altijd samen met Gabriëlla Wammes en soms ook met haar broer Jeffrey. Tussen de middag gingen we samen lunchen en in een tussenuur shopten we in het centrum van Rotterdam. Hoewel ik tijdens mijn opvoeding thuis leerde dat zij ‘anders’ zouden zijn, heb ik in mijn tijd als turnster misschien wel de leukste tijd met hen doorgebracht. De gastvrijheid, de warmte en de eerlijkheid die ik van die twee en hun familie kreeg, was verfrissend. Zo anders dan het gedateerde Nederlandse keurslijf.

Vandaag de dag leef ik alweer twaalf jaar samen met mijn vriend die ook als allochtoon te boek staat. Dit is zijn antwoord op racisme: “Het zijn je ballen en je hart die bepalen wie of wat je bent.”

En met die wijze les sluit ik af: we kunnen het racisme in onszelf zien als het falen van ons zelfbeeld.