Dat turnsters een andere opvoeding hebben gehad dan een doorsnee kind is jullie inmiddels wel duidelijk geworden de laatste dagen. Het was volop in het nieuws: binnen de top van de turnbond vindt een onafhankelijk onderzoek plaats naar de fysieke en geestelijke mishandeling van turnsters door trainers. Alle trauma’s en fysieke klachten, veroorzaakt door die zieke klootzakken van coaches, lijken maar getolereerd te worden door de turnbond.

Voor mij is het al wat jaren geleden dat ik ermee te maken had, maar nu ik die sukkels weer op het scherm zie voel ik oude wonden openrijten. Die zielige, zelfingenomen rotkoppen, die geperste tranen van zelfmedelijden…

Het zijn voor mij net een stel ontsnapte tbs’ers.

Die gasten zeggen nu dat het een misverstand was, dat het vroeger allemaal anders was. Ja dat klopt, maar nu is het ook anders en krijgen jullie de volle laag van de meiden waarvan jullie dachten dat ze jullie bezit waren. Nu zijn wij aan het woord en zijn jullie niets meer dan een prooi. En geloof me: de jacht is nog niet eens begonnen!

Vinden jullie mij nu iets te emotioneel? Onze hele (turn)jeugd mochten wij geen emotie tonen, dat was een zwakte. Liet je een traan, dan werd je geslagen en bespuugd totdat je ze gelijk gaf en je ziel daarmee gewetenloos werd afgepakt door die bezeten trainer.

Ik ben blij dat ik nu emotie heb. Ik huil wanneer ik wil, ik lach wanneer ik wil en ik schop terug wanneer ik wil.

Dat is de vrijheid die ik zo miste.

En mijn vrijheid kostte ook wat. Een paar oud-collega’s moeten er niet aan denken mijn naam in hun vriendenlijst te hebben staan. Mijn column van een paar weken geleden met de veelzeggende kop ‘turnen is porno’ werd nogal fel tegengesproken door een paar turnveteranen. Achter mijn rug om deden ze hun beklag bij de redactie van Panorama. Zo zie je maar weer: voor de één is de coach de duivel op aarde, voor de ander juist een sugardaddy.

Dat de ex-turnsters onderling van mening verschillen over dit onderwerp is dus helaas ook een feit. Maar er is in de vele jaren dat we elkaar niet hebben gezien of gesproken veel veranderd in ons persoonlijk leven. Misschien is iedereen op zijn manier verknipt geraakt door het verleden en zijn we met z’n allen op zoek naar een vredige plek in de maatschappij. Ik gun al mijn turncollega’s het allerbeste, echt. Maar uiteindelijk wil ik op mijn eigen manier maar één ding: wraak nemen op diegene die mijn jeugd heeft verneukt.

Wordt vervolgd…